Dit gedicht heb ik geschreven na het overlijden van mijn stiefschoonmoeder.
Nog steeds mis ik haar telefoontjes elke dag. Ons laaste telefoontje was met de vraag wanneer we terug kwamen van vakatie. Een dag later werden we gebeld dat ze niet meer onder ons was
Bessentijd
De tuin is stil, maar toch niet.
Als je goed luistert, maar ook heel goed.
Dan hoor je er van alles.
Al dit samen maakt de natuur tot een groot orkest.
De wind die tussen de bessenbladeren zachtjes waait.
Het kraken van de takken die moeite hebben met het dragen van het rode fruit.
De vogels die het mooiste lied te horen brengen.
De bijen die in het rond zoemen opzoek naar nectar,
De krekels die het tjirpgeluiden maken, en zo hun vleugels glad strijken.
De boktor die zich een weg knaagt in de oude fruitbomen.
Dit alles onderde begeleiding van de zon.
De zon die dirigeert met zijn zonnestralen, zodat de natuur nog beter zijn best gaat doen.
En zo het geluid verder op vijzelt tot een geheel.
Als je goed luistert in de tuin, wanneer je ver onder de struiken bent verscholen bent.
Dan raakt je hoofd vanzelf leeg, en denk je aan niks.
Dan hoor je de muziek van de natuur zomaar voor niks.
En wordt je ongevraagt de toeschouwer van al dat moois.
Het orkest van de natuur bestaat uit al het leven op aarde.
En steeds begint steeds weer van vooraf aan.
Sta maar stil en kijk nog eens goed rond,
maar luister vooral naar moedernatuur.
Dan weet je dat bessentijd een van de mooiste tijd van het jaar is.
