Ik loop over het pad van het leven.
Maar nu ga ik toch even rustig aan de kant van het beekje zitten.
Even overpeinzen, overdenken of toch gewoon afscheid nemen van wat niet meer kan.
Om me heen staan de mooiste bomen opgesteld.
Soms recht achter elkaar maar vaak ook dwars door elkaar.
Hier wat mos, daar wat loof.
Heel even komt stiekem de zon om de hoek gekropen.
Een geluks moment ?
Ik ruik de geur van de bomen, mos en het loof.
De natte geuren van het bos of toch van het gemis.
Zachtjes hoor ik geluiden van het bos, of hoor ik niets of toch wel iets.
Als ik aandachtig om me heen kijk, zie ik de blaadjes uit de bomen vallen.
Die de zware last niet meer kunnen dragen.
Het aanvaarden van het verlies van iets wat er niet meer is.
De blaadjes geef ik één voor één mijn gedachten mee.
Ik geef het weg van wat ik niet meer kan zijn.
De blaadjes voeren voorbij mij, elk met mij gedachten er op.
Er blijven nog genoeg blaadjes hangen, met de dingen die ik nog wel kan.
Voor de dingen waar ik in geloof en voor sta.
Maar ook lege blaadjes waar de tekst nog kan in vullen, met nieuwe kansen in het leven.
Eén voor één neem ik afscheid van de blaadjes en bedank ik ze voor hun tijd , hun aandacht in het leven.
Nu laat ik ze rustig mee voeren, met de stroming weg van mij.
Zo mijmerende ik nog een tijdje verder voordat ik opsta en het pad der leven weer volg.
De last op mijn schouders is weer wat lichter, de zware balast heb ik achter me gelaten.
En voeren nu mee met de stroming van vergeten heid.
Geschreven door Sonja Bierenbroodspot
